به گزارش آهن‌نیوز؛ میلاد مرجانی:
دوباره روز خبرنگار رسید و پیام‌های تبریک از این سو و آن سو برای خبرنگاران و فعالان رسانه‌ای سرازیر شد. نزدیک به ۱۷ مرداد که می‌شود گویا عزیز می‌شوند و ۱۸ مرداد یعنی یک روز پس از آن، روز از نو، روزی از نو. طبق روالِ هرسال در این روز، سختی‌ها و مشقت‌های شغل خبرنگاری برای همه آشکار می‌شود.
همه مسئولان از سختی‌های این حرفه می‌گویند و تاکیدات برای رسیدگی به مشکلات خبرنگاران و روزنامه‌نگاران در صدر اخبار قرار می‌گیرد.
یک کلیشه تکراری مثل همه سال‌های گذشته؛ در حالیکه نه تنها از مشکلات خبرنگاران و روزنامه‌نگاران کاسته نشده است بلکه سال به سال به معضلات آنها اضافه می‌شود. اگر تا سال‌های گذشته فقط معضل بیمه و حقوق اندک مطرح بود امسال معضل بیکاری و عدم امنیت شغلی و آسیب‌های اجتماعی دیگر نیز گریبان‌شان را گرفته است.
رسانه‌ها و به‌ویژه خبرنگاران سالیان سال است که به حال خود رها شده‌اند و گویا بودن و یا نبودن آنها هیچ تفاوتی برای دیگران ندارد. اگر یک روز، فعالیت رسانه‌ای متوقف شود؛ هیچ مدیر، مسئول و حتی مخاطبی نیست که جویای تعطیلی آن رسانه شود و از مشکلات آن رسانه بپرسد؛ حتی اگه آن رسانه سال‌ها فعال و پویا باشد.
خاطرم است در زمانیکه خبرنگاری را از یکی رسانه‌های مکتوب در دهه ۸۰ شروع کردم، بسیار شور و شعف داشتم برای نوشتن. یکی از مدیران وزارت ارشاد بابت یک جشنواره بیش از اندازه خرج کرده بود و مورد انتقاد ما قرار گرفت. آن زمان مدیران نسبت به نقد یک رسانه و خبرنگار بسیاری حساس بودند و سعی داشتند به سرعت با تکذیبیه و یا رد این انتقاد، چهره خود و مجموعه‌ی متبوع خود را پاک کنند. همان دوره بود که با این یادداشت انتقادی تا پای اخراج رفتم و مدیرمسول آن رسانه از من حمایت کرد و نهایتاً دسترسی به انتشار اخبار را از من گرفت. آن زمان خیلی ناراحت شدم از اینکه چرا باید یک مدیر آنقدر بی‌شرمانه به خاطر یک نقد به دنبال بیکار شدن من باشد. سالیان سال گذشت و صدها گزارش و یادداشت پیرامون جریانات مختلف در رسانه‌های مختلف نوشتم و هر بار نیز از شدت برخورد انتقادشدگان با من کاسته شد تا جایی که امروز می‌توانم بگویم" ای کاش همان روزها برگردد که رسانه و نقد سازنده برای آقایان مهم بود و سبب می‌شد تا بیکاری خبرنگار پیش رود."
اما از حرف که بگذریم در عمل هیچ وقت رسانه‌های ایران، حال و روز خوبی نداشتند. کدام سال بوده که رسانه‌های مستقل و بدون وابستگی به جریان، نهاد و سازمان خاصی با مشکلات زیاد و متعددی روبرو نبوده باشد؟ یک سال را نام ببرید که رسانه‌ها با مشکلات فراوان معیشتی، صنفی، وضعیت بیمه، آزادی بیان، دسترسی به اطلاعات آزاد، برخوردهای امنیتی و قضایی، ترس از تبعات برخورد با مفسدان و غیره مواجه نباشند؟
حقیقت این است که صاحبان رسانه وقتی می‌بینند که هیچ حمایتی از سوی نهادهای متولی و حتی حوزه‌های خبری‌شان نمی‌شود به سمت زوال و سراشیبی حرکت می‌کنند اما جالب است که این سراشیبی و سقوط اصلاً برای هیچ‌کس مهم نیست. ما هم مثل شما، انسان هستیم و همانطور که در طول روز فریادها و انتقادات شما را می‌شنویم، نیاز داریم که یک روز در سال حداقل فریاد بزنیم.
نگارنده شاید وقتی این یادداشت را می‌نوشت در ذهن خود می‌اندیشید که احتمالاً این دغدغه‌ها برای بسیاری از مسئولان کشور مهم نباشد. شاید حق هم دارند؛ چراکه در این شلوغی‌های دنیا و درگیری‌های سیاسی، جایی برای نگرانی رسانه‌ها وجود نداشته باشد اما واقعیت این است که خبرنگار و روزنامه‌نگار مثل کارگر و کارمند، حق حیات و زندگی دارد و وقتی رسانه، روزنامه و خبرگزاری نباشد طبیعی است که خبرنگار هم نخواهد بود. پس لازم است که برای ادامه این مسیر اقدامی صورت گیرد.
دنیای امروز در سیطره رسانه است و هیچ عاملی نمی‌تواند جای رسانه و اطلاع‌رسانی مستقل را بگیرد. امروز ۱۷ مردادماه روز خبرنگار است و بهترین مناسبت برای بازنگری به ابزار کار خبرنگار یعنی نظام رسانه‌ای است.
انتهای پیام/
نظر شما